Nocherniegos besos d'ayeri.

 

Allumen entientes les faroles -gates de lluz espoxigaes- la ciudá dormida.Curien la velea d’albancies d’arniu llandiu de yelsu.

Llindien borrachos d’enfotos tresmanaos en mercáu la fueya, bohemios de poesía amugada en rioxa tinto, guaños del galipote y snobs coritos colgaos dafechu nes colgadielles de metal rellumante como güeyos de muxín.

Finxen les faroles la nueche: cuando l’aforfugu del run-run y la povisa s’espreceta pelos requexos olvidaos y les solombres pinguen los silencios.

Candonga la soledá. Perdayuri arrecienden les cloaques, madres y fíes, añada y trubiecu, hermanaes eternes col destín, remanecíes nel caín de los sos vafos de sueñu.

Surde l’agua prieto… Surden negrures nos pensamientos… ambozaes d’años amoreciendo coles muries…

 Alón, ciudá: mañana, tornaremos amestanos la mio carne ya’l to asfaltu.