Nortiando
Arroxando fornaes de mañana, de mañanes y d’albancia
y de pallabres seles como güeyos serondos.
Tresnando’l pan pa matar la zapera de los suaños,
de les rises afogaes, de los díes buxos de nuberos
y medrana. Qu’hai un tayuelu pa cadún nesta posada.
Y hai escudiella y pan y calor de llar y pallabra
pacetible. Desalienda viaxeru fatigáu, viaxeru
d’otres dómines u suañar costaba un corazón d’enfotu.
Desalienda y güeya selequino’l tiempu que t’afalaga,
esa interminable riestra d’historia por facer y
tresnar, por iguar coles tos manes d’alfareru
inargayable, d’artesanu de la paz, d’apurridor
de díes ensin povisa y nueches de ruxerrux y lloréu...
Que mañana hai un camín y un horizonte. Que mañana
hai una andecha y un tiempu u xorrecer amigances.
Qu’hai cantares y foguera, y folixa, y xuntanza...
y manes xuncíes con manes, y pallabres con pallabres.
0 comentarios