Un guirriu nel espaciu

 

                    Qué bien ñarru ye’l xacíu

                na tenyera les monxures.

                Cuántu enfotu espreganciáu

                pente sangre y xigomencies.

                Qué lloñe y escuru’l mundu

                que s’escuende pacullá

                de la pica les narices...

                Xingando lloqueros, blincando planetes,

                d’esti sitiu ayén, otra vuelta soi

                un guirriu nalando metanos l’espaciu.